_{* * *}

 

امام هشتم،علی بن موسی الرضا_(ع)، در روز 11ذی قعدۀ سال 148 هجری در مدینه چشم به جهان گشود . وقتی به دنیا آمد ،جدّش امام

صادق_(ع)هنوز زنده بود.درگوش او اذان گفت و اورابا عنوان«بقیّه الله»ستود.مادر او«نجمه»نام داشت؛بانویی با فضیلت که نام دیگرش

« تُکتم» بود.

وقتی پدر بزرگوارش امام کاظم_(ع)درزندان بغداد از دنیا رفت ،آن حضرت 35 سال داشت و پس از پدر مسئولیت امامت و پیشوایی شیعه را

عهده دار شد. به خاطر دانش بسیار آن حضرت ،او را «عالم آل محمد» نامیده اند.

مدّت امامت آن حضرت 20 سال طول کشید.

ده سال آن همزمان با خلافت هارون الرشید و ده سال دوم معاصر امین و مأمون عباسی بود.پیش از امامت نیز در دورۀ پدر بزرگوارش

،همزمان با مهدی و هادی عباسی بود.

آن حضرت ابتدا در مدینه می زیست . سپس به عراق   رفت و چند سال آخر به ایران سفر کرد و در خراسان کنار مأمون بود، امام رضا_(ع)با

بی میلی و اجبار ،به دستور مأمون درسال201هـ . از مدینه به مرو در خراسان احضار شد؛  ...  تا آنکه در غربت به شهادت رسید.

خواهرش فاطمۀ معصومه _{(علیها السلام)} به شوق دیدن برادر از مدینه به سوی ایران آمد و در قم درگذشت و موفق به دیدار برادرش نشد.

برخورد آن حضرت بسیار جالب و سازنده بود .برخوردی همراه با ادب و حسن خلق داشت،هرگز به کسی تندی نمی کرد.کلام کسی را

قطع نمی کرد ،خنده اش تبسم بود ؛شبها کم می خوابید،بیشتر وقتها تا سحر بیدار بود و عبادت می کرد.روزه زیاد می گرفت.کارهای

خیر و صدقات پنهانی در شبها ی تاریک زیاد داشت.گاهی هر سه روز یـــکبار قرآن را ختم می کرد  و  ... بی نهایت نمونۀ اخلاقی دیگر.

کرامات ومعجزات بسیاری از حضرتش نقل شده است،هزاران نفر تاکنون با توسّل  به آن حضرت ،از بیماری شفا یافته و به حاجتهای

خویش رسیده اند.

...اینک قبله گاه مطهر او در مشهد ،همه ساله میلیونها دل مشتاق را به سوی خود می کشاند و به تعبیر امام خمینی _(ره)  پایتخت معنوی

ایران، مشهد است.

                

 

التماس دعا

 

چرا از مرگ می ترسید؟

چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید؟

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید؟

مپندارید بوم ناامیدی باز،

 به بام خاطر من می کند پرواز

مپندارید جام جانم از اندوه لبریز است،

مگوئید این سخن تلخ و غم انگیز است

مگر _«مـــــی_» این چراغ بزم جان،مستی نمی آرد!

مگر افیون افسونکار نهال بیخودی را در زمین جان نمی کارد؟

                        مگر این می پرستی ها و مستی ها

              برای یک نفس آسودگی از رنج هستی نیست؟

مگر دنبال آرامش نمی گردید؟

                         چرا از مرگ می ترسید؟

کجا آرامشی از مرگ خوش تر کس تواند دید؟

می و افیون،فریبی تیز بال و تند پروازند

اگر درمان اندوهند،

خماری جان گزا دارند

نمی بخشد جان خسته  را آرامش جاوید،

 خوش آن مستی که هوشیاری نمی بیند!

 چرا از مرگ می ترسید؟

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید؟

بهشت جاودان آنجاست

جهان آنجا و جان آنجاست

گران خواب ابد ،دربستر گلبوی مرگ مهربان ،آنجاست!

 سکوت جاودانی پاسدار شهر خاموشی است.

همه ذرّات هستی ،محو در رویای بی رنگ فراموشی است

نه فریادی ، نه آهنگی ،نه آوایی

نه دیروزی،نه امروزی،نه فردایی

جهان آرام و جان آرام

زمان در خواب بی فرجام

خوش آن خوابی که بیداری نمی بیند!

 

سر از بالین اندوه گران خویش بردارید!

 همه،بر آستان مرگ راحت،سر فرو آرید

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید؟

چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید؟

چرا از مرگ می ترسید؟

 

 

_«مــشیری_»

راستی   چرا بعضی از ما از« مــــرگ » می ترسیم؟؟

مَن غابَ عَن أمرٍ فَرَضِیَ بِه ، کان َ کَمَن شَهِدَهُ وَ أتاهُ .

کسی که از صحنه ی کاری غایب باشد ، اما به آن کار (چه نیک  و چه بد) راضی باشد ، همچون کسی است که در صحنه ی عمل حاضر بوده  و آن را انجام داده است.

* * *

رضایت قلبی به کاری،چه نیک وچه بد ،انسان را از ثواب یا عقوبت آن برخوردار می کند . مثلا اگر جایی جنایتی انجام گیرد  و ما

حضور نداشته باشیم  ، ولی در دل به آن ظلم راضی باشیم ، ما هم شریک  آن ظلم  هستیم . اگر کسی در جایی عملی صالح را انجام دهد 

و ما بشنویم  واز کار او خشنود شویم ، ماهم در ثواب آن شریکیم.

در زیارت امام حسین _(ع) ضمن آنکه بر قاتلان آن حضرت و ظالمان به اهل بیت _(ع)لعنت می فرستیم ، می گوئیم: «لَعَنَ اللهُ أُمّةً

سَمِعَت بِذلِکَ فَرَضِیَت به».

وقتی چنین است ،به مرحله ی قلبی ^♥تولی  و تبری بی توجه نخواهیم بود . کارهای خداپسندانه تشویق شده و از کارهای خلاف شرع و

عرف جلوگیری می شود.

حضرت علـــــی _(ع) در بارۀ کسانی که نسبت به منکرات ،نه بیزاری قلبی دارند و  نه اعتراض زبانی و نه اقدامی عملی ،فرموده:

                  آنــان مـــُرده هــای زنده نـــمایند.

                          

***

از امام رضا_(ع) درباره ی آدم  فرومایه  سوال شد . حضرت فرمود :

فرومایه کسی است که  دارایی اش او را از( یاد ) خدا وند باز دارد.

 امام رضا_(ع) هنگام عیادت از یکی از اصحابش فرمود:

-مردم دو دسته اند:

«یکی آنکه  با مرگ ، آسوده می شوند .

دیگری آن که با مرگ ،مردم از دست او آسوده می شوند.»

دعای خیر مرد م همیشه  پشت سر کسانی است که در زندگی  وجودشان مایۀ بهره مندی بود ه است ؛ همیشه از آنان به نیکی یاد می شود.

بهره ای هم که برخی از این دنیا پس از مر گ می یابند ، نفرت  و نفرین مردمی است که از آنان به ستوه آمده اند.

استاد سعدی می گوید:

ظالمی را خـــفته دیدم نـــیم روز                                            گفتم این فتنه است،خوابش برده،بِه

آن که خوابش بهتر از بیداری است                         آن چنان بد زندگانی مرده بِه

 

چنـان باشیـم که با مرگ برهیـم؛نه اینـکه از دست ما برهنـد  ...*

میدانیم هرکس با چیزی محشور می شود که او را دوست می دارد؛پس اگر به دنبال محبوب می گردیم این خاندان سزاوارترین محبوب های هستی اند.

به گفته ی استاد سعدی:

سعدی اگر عاشقی کنی و جوانی                       عشق محمّد بس است و آل محمّد

امام رضا_(ع):«هیچ کافری دوستدار ما نیست وهیچ مومنی دشمن ما نمی شود ،  هر کس با محبّت ما اهل بیت از دنیا برود بر خداوند است که او را در قیامت با ما برانگیزد.»

 

باز فرشـته ی بهاری از  راه رسید و برفراز کوهسـاران و دشتها پرواز کرد و عصای جـادوئیش را بر کوی و برزن کشیـد.

یک بار دیگر ترانه های شادی را به دل پرندگان الهـام کرد و راز شکوفـه را بر گوش شاخسـاران خواند و سـرسبزی و

نشـاط و باران را برای انسان از بهشت به سوغات آرود ، تانویدی برای نیـکوکاران و مرهمی بر دل‌های سوختۀ منتظـران باشد.

 در این خجستـه ایام ،روزگار به کام  و نوروزتان پیـروز باد

التـماس دعا  خصوصاً از زائرین  سلطان خراسان

لشگر شیطان به کمین من است
بی کسم ای شاه پناهم بده…

خرید بک لینک

رپورتاژ آگهی